Cümlelerim “kendi kendini temizleyen boyalı” duvarlardan harflerce akıyordu yerlere
bir jilet kesiği geri dönülmezliğinde.
Bütün karanlık odalar,
bütün otobüs terminalleri,
bütün gök gürültülü ve sağanak yağışlı geceler
arkamdan gülüyordu.
Kafam ağırdı,
düşüyordu yüksekten.
Bir yastık tişörtünü giymiş,
yanarak yana devriliyordu
yavaş yavaş.
Sana –ne- demek istiyordum,
-ne-yim olurdun onu dersem
bilmiyordum.
Hatırladıklarım bunlar olmalıydı yarın,
bugün hatırlayacaklarımla birlikte…