Cümlelerim  “kendi kendini temizleyen boyalı” duvarlardan harflerce akıyordu yerlere

bir jilet kesiği geri dönülmezliğinde. 

Bütün karanlık odalar,

bütün otobüs terminalleri, 

bütün gök gürültülü ve sağanak yağışlı geceler

arkamdan gülüyordu. 

Kafam ağırdı, 

düşüyordu yüksekten.  

Bir yastık tişörtünü giymiş,

yanarak yana devriliyordu 

yavaş yavaş.  

Sana –ne- demek istiyordum,

-ne-yim olurdun onu dersem

bilmiyordum.

Hatırladıklarım bunlar olmalıydı yarın,

bugün hatırlayacaklarımla birlikte…