6 Tem 2012
Merhaba.
Merhaba.
Bunlari fazla salgiladigim ve ne bok oldugunu bilmedigim bir hormondan dolayi titreyen ellerimle, 71 askeri muhturasi notlarinin arkasina yaziyorum. Demirel Hukumeti gibiyim. İcimin kampus ve sokaklarindaki siddeti onleyemiyor, yasalari icimin meclisinden geciremiyorum. Guclu degilim. Dolayisiyla inandirici hic degilim bla bla bla...
Konfucyus uyurken yataktan dustu dun gece. Sonra da dustugune sasirdi. Yeni bir taktik gelistirdi, uyurken kafasinin ustunu (bizim "tepe" dedigimiz yer) parmaklarimin uzerine koyuyor hep oksayayim diye. Pamugu yikadim gecen gun, artik sadece agzi kokuyor. Onunla bir anlasma yaptik, el sıkıstık; beni birakip gitmeyecek uzunca bir sure daha.
Gunduzler iyi, gunduzler guzel, gunduzler bir sekilde geciyor da geceler oyle degil. "Butun hastaliklar geceleri azar" derdi babaannem. Dogrudur. Aglaya aglaya yoruluyorum da ancak oyle uyuyabiliyorum. Goz kapaklarim, goz altlarim surekli yaniyor, soyuluyor. Tuzdan herhalde. Cok cirkinim, gorme. Gormuyorsun zaten. Bepanten suruyorum cok yandiginda da bana misin demiyor. Klasik ben iste. Kendini acitirken bir taraftan da acimasin diye ugrasan. Tanidiginda da boyleydim, artik tanimiyorsun, yine boyleyim.
Merhaba.
Kafamin ici cenaze evi gibi. Uzulenler, teselli edenler, sorular soranlar hep orada. Sigarayi gunde uc pakete cikardim. Birsey soyleyeyim mi: Sikimde degil. Ah bir de gidip alma derdi olmasa...
Gitmem ya doktora gitmisim mesela. "Kanser" demis. "Oh!" demisim. Sonra terapinin radyosunu, kemosunu falan hep reddetmisim. Eve gidip aynada kendime tekrarlamisim. Kabullenmisim, sindirmisim. Yaslilara soylememisiz uzulurler diye. Oysa olume en metanetli onlardir. Yine de soylememisiz. Hayatima giren herkesle hesaplarimi kapatmisim. Olmekte olan bir insandan daha guclu ne olabilir ki baska? Sevgisiz, kayitsiz, anlayissiz, ofkeli kalamaz ona hickimse. Cocuklugumdan beri hep yatagimda oldugumu hayal ederim. Etrafimda sevdiklerim, vedalasiyorlar benimle tek tek. Soylenmemis hicbir soz kalmasin gayretindeler. Bense artik hicbirseyin gayretinde degilim. Oyle kaygisiz, oyle birakmis, oyle huzurluyum. Bundan sonrasi gok, deniz, toprak, ates... Bundan daha guzeli olamaz olumun.
Merhaba.
Hayat iste... Biliyor musun hicbirseyi kendin secmedin ne yazik ki. Onune konan seyleri sen sectin zannediyorsun ama oyle degil. "Boyle yasayacaksin" diretisinden ibaret hayatin. Onun icinde sıkısıp kalmak ve bunu farketmemenin gururuyla senin gibi olmayanlari, ozellikle beni ezmek en buyuk zevkin. Karsi cikarsan olmaz. Karsi cikarsan sevilmezsin, dislanirsin, yalniz kalirsin. O yuzden karsima gecip bana, kendi basina secebildigin tek seye "Biraz normal olamaz misin?" diyorsun. Biraz normal... Ne kadar makul bir isteme sekli. "Birazsa olabilirim belki" diye dusunurken buluyorum kendimi. Sonra da olamayinca "Birazdi aslinda, onu bile olamiyorum" guvensizligiyle. Kendime kiziyor, kusuyorum. Yapamiyorum ve sen yapamamis halimi begenmiyor, sevmiyor, istemiyorsun... Haksizlik... Bilmemkac milyar yabanci insan arasindan kendi basina buldugun, yolunu kesistirdigin, kendi basina sectigin tek seye; onune "Al bunu sec!" diye konmamis tek seye "Degis" diyorsun. Herkese benzetmeye calisiyorsun.
Beni neden sever biri? Beni neden sevdin? Boyle oldugum, ben oldugum icin mi, degistiririm umidiyle mi? Hangisi? Duygularimin koseleri yok. O yuzden de kivrilip bukulemiyorlar. Dumduz. Ne hissediyorsam o. Uzulunce benim uzuldugumde verdigim tepkiden, sevinince ben sevindigimde verdigim tepkiden baskasini veremiyorum. Ahmet'in sevgilisi degilim, Mahmut'un sevgilisi degilim. Onlar gibi olamam, hic olmadim. Beni degistiririm umidiyle sevdiysen simdi sevdigin, istedigin onlarsa anlarim. Ama beni boyle oldugum icin sevdiysen degismeyen beni sevmemeni anlayamiyorum... Haksizlik...
O kadar insanin icinden... DNA'lar, noronlar, feromonlar... Cikamiyorum isin icinden... Duygular eskir mi? Duygular yipranir mi? Siddetini kaybeder mi? Biz onlara bunlari yaptigimizi, onlari egip buktugumuzu sanirken her an pusudaki sinsi birer dusman gibi bilincaltimiza mi saklanirlar yoksa? Hadi bir zamanlar sevdigimiz herseyi geride birakalim. Hadi biraz oyun oynayalim. Hadi biraz baskalari, hadi biraz soguk su, hadi biraz daha zaman gecsin. Hadi bir film secip arkamiza yaslanalim ve gecmesini bekleyelim. Hadi biraz sarilmak, hadi biraz koklamak, hadi biraz opusmek, hadi biraz sevismek, hadi biraz butun olmak yerine bunlari koyalim.
Bilmemkac milyar insan... Mutlu kalabalik. Seni cagiriyorlar. Hadi biraz git... Ben biraz olecegim...
Merhaba.
16 Nis 2011
Hayatınıza kim girerse girsin, ne yaşarsanız yaşayın, ne olursa olsun unutamayacağınız bir insan vardır. O içinizin bir kenarında durur öyle, bir yara gibi... Asla kabuk bağlamaz. Hiçkimseye ona öfkelendiğiniz gibi öfkelenemez, hiçkimseyi onu sevdiğiniz gibi sevemezsiniz. Onun için günlerce akmıştır gözyaşlarınız. Onun için sabahları erken kalkmış, günlerce uykusuz kalmışsınızdır. Onun için ruj sürmüş, onun için kendinize elbiseler almışsınızdır. Sayfalarca yazmışsınızdır ona. Ne gözyaşlarınız, ne kelimeleriniz kalır bir başkasına verecek. Onun için taradığınız kadar taramazsınız saçlarınızı kimse için.
Hep merak edersiniz yeniden sizin olsa neler olacağını. Oyle bir ihtimal olsa bile bir zamanlar ona verdiklerinizi tekrar vermeye yorgun olduğunuzdan korkarsınız geri dönmeye. Kaçarsınız ondan sırf o özel kalsın diye belki de... Hem zaten artık ne ona aşıksınızdır, ne deli divane...
Bir de hayatınıza ondan sonra giren insanlar vardır. Onlarla ne yaşarsanız yaşayın, size ne verirlerse versinler, hayatınızda ne kadar kalırlarsa kalsınlar hep bir eksiklik hissi kaplar içinizi. Bir yere yetişmeniz gerekiyormuş da siz oturduğunuz yerden kalkamıyormuşsunuz huzursuzluğuyla geçer zaman. Sizi ne kadar severlerse sevsinler yeteri kadar sevmediklerini düşünürsünüz hep. Bir zamanlar ona verdiklerinizi yeniden birine vermeyi istemektir bütün beklentiniz. Bu umutla kime sarılırsanız sarılın nafiledir bu çaba, vermek istemezsiniz.
Sonra bir gün bavulunuzu alıp, çekip gidersiniz bir hayattan.
Sonra bir gün yüreğinizi alıp, çekip gidersiniz başka bir hayattan.
Sonra bir gün biri gider hayatınızdan.
Arkanıza bile bakmadan...
Arkasına bile bakmadan...
Kaçıyormuş gibi...
18 Eki 2010
Cümlelerim “kendi kendini temizleyen boyalı” duvarlardan harflerce akıyordu yerlere
bir jilet kesiği geri dönülmezliğinde.
Bütün karanlık odalar,
bütün otobüs terminalleri,
bütün gök gürültülü ve sağanak yağışlı geceler
arkamdan gülüyordu.
Kafam ağırdı,
düşüyordu yüksekten.
Bir yastık tişörtünü giymiş,
yanarak yana devriliyordu
yavaş yavaş.
Sana –ne- demek istiyordum,
-ne-yim olurdun onu dersem
bilmiyordum.
Hatırladıklarım bunlar olmalıydı yarın,
bugün hatırlayacaklarımla birlikte…
20 Ağu 2010
Kıllanma Kılavuzu
-Tamam ulan, yarın bırakıyorum sigarayı!
(Bu söz ne zaman sarfedilse yarın olduğunda günlük tüketim miktarı iki katına çıkarılır.)
-O son kadehi içmeseydim...
(Hep "içmeseydim" denilecek bir son kadeh vardır. Hayatımdaki en paradoksal durumlardan biridir bu.)
-Bi daha boya sürmüycem saçıma.
(Kişisel tarihimde alınmış kararlar arasında neredeyse %100 başarıya ulaşmak üzere olduğumdur. Beş ay oldu, dile kolay. Yüzdüm yüzdüm kuyruğundayım. Ha sabır, ha gayret... Arada: "Ha...sktir! Dipler bokum gibi mi görünüyo ne?" gelgitleri.)
-Hahayt! Bundan sonra bir kimseye de güvenirsem nah böyle(O) olayım.
(Ha oldum, ha olacam.)
-Sevgili falan istemiyorum bi süre. Kafamı dinliycem olum ben.
(Olmuyor, olamıyor.)
-Hayatta da kıskanmam ben, kıskandıran adamdan direkt soğurum.
(Bir çatlamadığım kalır ortamdan da çaktırmam o ayrı. Yalnız suskunluğum fırtına öncesi sessizlik gibidir. Akabinde çok fena counter-attack yaparım beybi, feleğin şaşar.)
-Bütün ilişkilerimde "birlikte yaşam formu" olmaktan bıktım!
(Bundan dem vurur sonra da işe giden sevgiliye çok pis "gitmeeğ" derim, gidemez. Dönüşüne dolmalar yaparım, börekler açarım koşarak gelir. Sarar sarmalarım, huzur bulur. Özetle kendim kaşınırım, bana müstahaktır.)
-Ben bu sistemin sürekli bi parçası olmıycam. Çok yakında herşeyi bırakıp gidicem, hele bi dur...
(Sabırsızlıkla beklediğim gündür. Gelmez bi türlü o ayrı.)
-Artık olgun, ayakları yere sağlam basan, ne istediğini bilen ve açıkça ifade eden bir erkek istiyorum.
(İşte böyle bi adamın yanında sürekli eğilerek durmam gerekiyor, kamburum çıkıyor. Zira kafası benim ayak hizamda kalıyor. Benim ayaklar yerden 2 metre yüksekte olduğundan mıdır acaba?)
-Ciddi bir ilişki istiyorum artık!
(Adamlar sana evlilikten, çoluk çocuktan bahsedince kaçacak delik arayıp onlara bir de manyak muamelesi yaparsan çok mümkün görünüyor böyle bir ilişki yaşaman. Evet.)
-Git lütfen! Bitti! Hiç sevmiyorum seni artık...
("Sen bir bok yedin, ben çok kırıldım, incindim. Bu ilişkinin yürüyeceğiyle ilgili umudumu yitirdim şu anda. Hayal kırıklığına uğradım. Sudan çıkmış balık gibi hissediyorum. Kendimi hiç güvende hissetmiyorum ve lanet olsun ki bütün bunlar olurken seni hala çok seviyorum"un bencesi.)
(Bu söz ne zaman sarfedilse yarın olduğunda günlük tüketim miktarı iki katına çıkarılır.)
-O son kadehi içmeseydim...
(Hep "içmeseydim" denilecek bir son kadeh vardır. Hayatımdaki en paradoksal durumlardan biridir bu.)
-Bi daha boya sürmüycem saçıma.
(Kişisel tarihimde alınmış kararlar arasında neredeyse %100 başarıya ulaşmak üzere olduğumdur. Beş ay oldu, dile kolay. Yüzdüm yüzdüm kuyruğundayım. Ha sabır, ha gayret... Arada: "Ha...sktir! Dipler bokum gibi mi görünüyo ne?" gelgitleri.)
-Hahayt! Bundan sonra bir kimseye de güvenirsem nah böyle(O) olayım.
(Ha oldum, ha olacam.)
-Sevgili falan istemiyorum bi süre. Kafamı dinliycem olum ben.
(Olmuyor, olamıyor.)
-Hayatta da kıskanmam ben, kıskandıran adamdan direkt soğurum.
(Bir çatlamadığım kalır ortamdan da çaktırmam o ayrı. Yalnız suskunluğum fırtına öncesi sessizlik gibidir. Akabinde çok fena counter-attack yaparım beybi, feleğin şaşar.)
-Bütün ilişkilerimde "birlikte yaşam formu" olmaktan bıktım!
(Bundan dem vurur sonra da işe giden sevgiliye çok pis "gitmeeğ" derim, gidemez. Dönüşüne dolmalar yaparım, börekler açarım koşarak gelir. Sarar sarmalarım, huzur bulur. Özetle kendim kaşınırım, bana müstahaktır.)
-Ben bu sistemin sürekli bi parçası olmıycam. Çok yakında herşeyi bırakıp gidicem, hele bi dur...
(Sabırsızlıkla beklediğim gündür. Gelmez bi türlü o ayrı.)
-Artık olgun, ayakları yere sağlam basan, ne istediğini bilen ve açıkça ifade eden bir erkek istiyorum.
(İşte böyle bi adamın yanında sürekli eğilerek durmam gerekiyor, kamburum çıkıyor. Zira kafası benim ayak hizamda kalıyor. Benim ayaklar yerden 2 metre yüksekte olduğundan mıdır acaba?)
-Ciddi bir ilişki istiyorum artık!
(Adamlar sana evlilikten, çoluk çocuktan bahsedince kaçacak delik arayıp onlara bir de manyak muamelesi yaparsan çok mümkün görünüyor böyle bir ilişki yaşaman. Evet.)
-Git lütfen! Bitti! Hiç sevmiyorum seni artık...
("Sen bir bok yedin, ben çok kırıldım, incindim. Bu ilişkinin yürüyeceğiyle ilgili umudumu yitirdim şu anda. Hayal kırıklığına uğradım. Sudan çıkmış balık gibi hissediyorum. Kendimi hiç güvende hissetmiyorum ve lanet olsun ki bütün bunlar olurken seni hala çok seviyorum"un bencesi.)
22 Tem 2010
Küçük Cehennem
O çekinmedi, o çekinmediyse ben hiç çekinmedim. Öyle yerleşti o gülümseme de işte oraya; dudağımın sağ kenarına. Sonra o adam dedi ki bana:
-“Bundan böyle sen yalnız uyursan geceleri, dudağının diğer yanına da koyacağım o gülümsemenin aynısından. “
- “Anlaştık” dedim “Yalnız sol kaşımı da kaldırrsan aynı zamanda.”
Şimdi ne zaman birinin cehennem tasvirini dinlesem, simetriyi görünce sanıyor ki ben ona anlayış ve şefkatle gülümsüyorum.
Kimsenin de aklına cehenneminin küçümseneceği gelmez mi?
20 Haz 2010
İçim, çık dışarı!
Nihayet geldi... Ayrı geçen bunca zamanı sığdırmaya çalıştığımız 11 saatin ardından, içim çıktı arkasından el sallarken. Evet, "içim çıktı" cümlesini sadece ondan ayrıyken çektiğim acıları tarif etmekte kullanıyorum. Birgün evde oturmuş, "züğürt ağa" filminin "ben karı istirem" sahnesine kusa kusa ağlayabilecek kadar bilincimi yitirmişken bulmuştum bu cümleyi. "İçim çıktı ulan yeter artık!" diye bağırıp ağzımdan çıkan cümleye güldüm birkaç saniye, bu da hatırlanası kıldı işte onu. Sonra yine behü-böhü...
Ankara’da şu anda nasıl bir sağanak, gök gürültüsü ve fırtına var anlatamam. İnsanın yanında birinin olmasına ihtiyaç duyacağı bir an varsa tam olarak şu andır yani. Benimse elimde sadece bulup bulup yitirdiğim bir sevgilim var uzun zamandır, şansıma tüküreyim... Evet, tekrar başlamaya karar verdik biz. Bir an mala bağladık ve ben asla konuşamayacağız sandım konuşmamız gerekenleri. Bazı anlarda “benim burada ne işim var?” diye bile düşündüm. Çünkü ölesiye korkuyorum başa dönmekten. O cehennemlere tekrar girmekten, çıkamamaktan...
Harika geçen bir haftanın sonunda bir cehennem gecesi; deli gibi bir kavga... Ben çileden çıkmışım tabi, neredeyse dalacağım karşımdaki adama cüsseme bakmadan. Cüsseyi bırak, öyle bir delirmişim ki üslup, edep hak getire... Yüz ellinci kez kovdum, gitti. Bu defa “gitti de gelmeyecek” diye çıldırdım. Çünkü zaten başka bir şehirde yaşıyor bir süredir, izne gelmiş bir hafta için ve o gece son gecesi. Ertesi gün gidecek, beni unutacak, ben de böyle içimde onunla, daha bir saat önce birlikte yaptığımız yemeğin bulaşıkları, vazoda aldığı çiçekler, heryerde kokusu, izi... Kalakalacağım sonsuza kadar. Böyle bu evde kokup, içimden çürüyüp, böceklenip gideceğim. Nasıl bir acı allahım, tövbe çıkmaz içimden bin beşyüz yıl...
Kendimi yerlere çarpıyorum, nefes alamıyorum, ciğerlerim, kalbim iflas etti, edecek. Ellerim ayaklarım uyuşuyor falan böyle. Ruhsal boyutu geçti de fiziksel yani durum ciddi ciddi. Ağlamak falan değildi o ki “bönürmek” kelimesi de bu durumu anlatıyor. Böyle kendini önce yere atıp, sonra ayağa kalkıp, sonra yine yere atıp, aralarda kafayı duvara geçirip, kalorifer peteklerine tekme atıp, bağıra bağıra, sümüklerin aka aka, saçın başın japon korku filmi kızı modeli olmuş; eline geçirdiğini fırlatıyorsun yere... Saat gecenin bilmemkaçı olmuş zaten. Dedim "ben deliriyorum", yetmedi. Sonra dedim "ben öleyim".
Bir yandan şarabı dikiyorum şişeden, bir yandan bönürüyorum. Nasıl bir acı, nasıl bir acı... Hayır koskaca kadınım, ben böylesini görmedim o güne kadar. Yani o anda en yakının öldü deseler, umrumda olmaz. Böyle de manyaklık hali yani aşk acısı dediğin. Bir kendine duyarlısın, bir de acıyı oturtup gidene. Şimdi bunu okuyan bana “Hala ergen kafasında, salak kadın. Dünyanın zilyon tane derdi var, şunun yaptığına bak” falan diyordur da, o işler öyle olmuyormuş arkadaşım. Zira o günlere kadar ben de olsam senin söylediğini söylerdim şu satırları okuyunca. Başına gelmesin inşallah, hiç gelmesin.
Hayır bir de bende –bin kere lanet, evlerden ırak- bir bpd durumu var ki, sürekli “ha oldum, ha olucam” yaşıyorum. Sen her gece zönk diye karşına çıkıp korkudan altına s*çtıran güve kelebeğini, kertenkeleyi, örümceği bir hamlede ham yaparsın, ben hepsini itinayla kavanoza alıp terasa geri götürüyor, ardından bir de nasihat verip yolluyorum. Bir su dökmüyorum arkalarından, o kadarı da manyaklık olurdu kanımca. Bir gecede "12 güve kelebeğini doğaya kazandıralım" rekorum var, şahitlerim de var yani. Etrafta olup biten herşeyi böyle içselleştirmem benim lanetimken bir de kendi hayatımı yaşarken duygu-durumlarımı düşün. Yani işin tuhafı dışarıdan bakan da “ne şanslı kız, hayat buna güzel.” falan der. Öyle de kabuk yapmışım vakti zamanında kendime ki nasıl becerdim hala bilmiyorum.
Neyse işte ben bu durumdayım ve (bir manyaklık daha yaptım da onu söylemeye bile utanıyorum) hatırlamıyorum tabi o halde, eski sevgilimi aramışım bununla kavga ederken. Sinirliyim, canım yanıyor ya, can yakacağım. Halbuki sadece arkadaşım o şahıs benim ama bu kıskanıyor ya, o kafayla intikam alıyorum. “ben çok kötüyüm, gel beni kurtar” demişim. Akıllara bak! Ben deli divane çırpınıyorum, zil çaldı. Dayanamadı geldi diyorum kafamdan, bir de baktım gelen eski sevgilim. Bir panik halinde, gözleri pörtlemiş, yoldayken kafasında kurmadığı felaket senaryosu kalmamış. Tabi ben o halde tarzanca anlatıyorum “o... gitti... yok artık... bitti... gitti... var... o... gitmek...” neyse az buçuk durumu bildiğinden çaktı hafiften olayı, beni teselli etmeye çalışıyor ama ne mümkün.... Susturabilene aşk olsun. Yerdeki cam kırıklarını, döküleni edeni toparlayayım diyor, ben daha çok ağlıyorum “dokunmaaağğğ!” diye. Son hatıralar ya onlar, kimse dokunmayacak onlara, bozmayacak. Yakarım!
“Hastaneye gidelim” falan diyor. O öyle dedikçe ben bir de “demek o haldeyim” diye düşünüp, halime acıyorum, ağlıyorum. Acım katlanıyor, büyüyor, içim çıkıyor ağlamaktan, bönürmekten... Sonra bir mallık geliyor üzerime. Böyle kalıyorum. Gözler net görmüyor, “merhaba, ben Subötey. Moğol ırkındanım ben kendim” diyorlar adeta. Bu durmadan konuşuyor ama ne diyor ki bu adam yani? Bir kelime cımbızlıyorum söylediklerinin içinden, hadi ben yine biryerlere gidiyorum, başlıyorum ağlamaya.
Yatağa gidiyorum, yastığa yorgana sarılıp ağlıyorum. İki dakika sonra salonda yere çökmüş ağlıyorum. Mutfakta bulaşıklara sarılıp ağlıyorum. Adam da korkuyor kendime birşey yaparım diye, tin tin peşimde. Sonra nasıl oldu hatırlamıyorum ama –yorgunluktan herhalde- salonda bir koltuğa sızmış kalmışım. Bu da diğerine. Gözümü bir açtım, hayır... Olmam gereken yer burası değil. Yanımda olması gereken kişi o kişi değil. Hatırladım hemen olanları ve anında bir bönürme hali vuku buldu yeniden. Yazık adam öyle uyandı bir de düşünün. Kalktı. Bir taraftan konuşuyor, teselli ediyor, bir taraftan elinde ıslak mendiller suratımı siliyor. Mendiller simsiyah. Rimellerim akmış bütün gece, heryerim rimel olmuş. Mendilleri görüp zavallılığıma ağlıyorum. İçim yana yana, yakıla yakıla. O gün birşey yemedim. Ağzıma doğru gelen her çatalı reddettim. Su içmedim. İstemedim. Yaşamın devam ettiğini hatırlatan hiçbirşey yapmak istemedim. Canım acımadı arkadaşlar, canım çıktı...
Sonraki aşamaya nasıl geldiğimi ise hiç hatırlamıyorum. Hatırladığım sadece küçük bir koltuğa sığışıp, günlerce sadece ve sadece türk filmi izlediğim. xxxxx’ın bana bazen şefkatle, bazen delirmişim gibi dehşet dolu gözlerle baktığı... Ağzıma doğru gelen çatallar, kafama dayanan su bardakları ve arabesk filminde dönüp dönüp dinlediğim “duyun duyun kardeşlerim, işte aşığın sözü; benim için tek ışık var: Sadece onun yüzü” şarkısı –şu anda bile ağladım bunu hatırlayınca-. Sonra selvi boylum al yazmalım 3 defa falan izlendi ki xxxxx kusacaktı. Züğürt Ağa’da ağladım. Hababam Sınıfı’nda Şaban’a inek getirdiler ona ağladım. Asiye Nasıl Kurtulur’da, Ah belinda, Vah Belinda’da, Şalvar Davası’nda, Süt Kardeşler’de, Aile Şerefi’nde, Oh Olsun’da ve aklınıza gelebilecek her filmde ağladım. Normalde altıma s*çarak güldüğüm her sahnede ağladım. Hepsi beni ona götürdü, birşeyler hatırlattı çünkü... xxxxx hep yanımdaydı bu anlarda, gözümün içine baktı, teselli etti, karnımı doyurdu, nazımı çekti, gözyaşlarımı sildi... Ona olan borcumu birgün ödemeyi diliyorum.
Tam dört buçuk ay sürdü bu durumlar. Ama yöntem değişti. Arada düzelir gibi oldum, kendimi arkadaşlara, eğlenceye, içmeye verdim bir dönem. Yarışır gibi içtik işte saçmasapan. Şişeleri de dizdim mutfağa kendimden intikam alır gibi. Gördükçe içten içten “oh oh, hep kendime zarar bunlar! Mis!” diye düşündüm hep. Ne kekoluk diyeceksiniz ama bu da yapılıyormuş.
Sonra ara ara insanlardan soyutladım kendimi, telefonları bile açmadım (çok özür dilerim arkadaşlar, ne olur anlayın; çok canım acıdı benim). Okudum yazdım, araştırdım. Olmadı. 1-2 tane ilişki denemem oldu, beceremedim. Baştan dürüst oldum ama, anlattım herşeyi. Yaralarım daha cazip kıldı belki de beni, herkes iyileştirip kahraman olmak istedi, olamadı. Ama burada da bir kişinin hakkını yemek istemiyorum. Okuyacak bunu muhtemelen ve hemen anlayacak:
-Çok teşekkür ederim sana. Yanındayken çok iyiydim. Dostluğun çok iyi geldi bana ve şunu da itiraf edebilirim ki hayatım boyunca beni en iyi anlayan insan; sendin. Ne sevdiğim adam, ne en iyi dostum; hiçbiri değil, sendin. Bu kötü birşey belki de; belki de ben çok patetik durumdayım ama doğrusu bu, kıvırmayacağım ilk defa. Şimdi çok üzülüyorum sana yazdığım şu son mesaja. Bazen sinirleniyorum ama işte üzerimde baskı hissedince, kontrol edemiyorum ben kendimi. Sen beni biliyorsun. Yoksa seni kırmak en son isteyeceğim şeydir. Özür... Bir de sen dünyadaki en iyi insanlardan birisin. Şu anda bile sana çok ihtiyacım var aslında bir dost olarak. Özellikle de şu şehirde son günlerimi yaşarken, şu nefretlik şimşekler çakarken, ben korkarken... Bir sürü karar aldım ama içlerinden çıkamıyorum hiçbirinin. Keşke yine ben bıt bıt anlatsam, sen dinleyip bana kızsan, yorum yapsan... Keşke yine yağmurda saatlerce oturup şemsiyelerimizden akan sularla k*çlarımızın sırılsıklam olduğunu farketmesek... Herşey yoluna giriyor gibi görünüyor ama yine de benim kafamda hala milyonlarca hastalıklı düşünce ve şüphe var. Hala karanlıktayım ve seninle (sadece seninle) konuşmaya ihtiyacım var. Okuduysan ve hala dostumsan, bir mesaj yaz bana... Yazmazsan da haklısın, canın sağolsun, çok mutlu ol...
Sonra baktım hiçbiri bir b*ka yaramayacak bunların. Hepsiyle günü kurtarıyorum. Dedim benim kendimle kalmaya ihtiyacım var, sadece kendime açım belki de. Zamanla ne olacaksa olacak zaten. Ya cehennemden çıkacağım, ya da iyice gömüleceğim 7 kat altına. Zorlama sonuçlara ihtiyacım yok. Aldım bir sürü kitabımı, dergimi, filmimi, dizimi; canım hangisini isterse dadandım. Bol bol müzik dinledim, okudum, izledim, yazdım. Kendi kendime doldum doldum, boşaldım; ama doğru, ama yanlış.
Bu arada insanım da hani. Canım istemedi, günlerce banyo yapmadım, koktum. Önce kendime sinirlendim, rahatsız oldum. Sonra farkettim ki kendi kokumuza bile yabancılaştırılmışız, bazen iyiymiş kendin kokmak. Kendimi güvende hissettim. manikürsüz, ağdasız, yere bir metre paralel diz yapmış eşofmanla gezdim evin içinde. Bol bol dondurma yedim, 7 kilo verdim. Yaptığım en tehlikeli hareketler birkaç defa ocağı açık unutmak ve üzerinde bir parmak yağ olan saçım nedeniyle bitlenmeme ramak kalmasıydı.
Ha bu arada bazen yokladı krizler. Saatlerce ağladım, yine Sübotey oldum. Oturdum ağladım öyle, hiç kasmadan. Yani bir sürü şey öğretti bana bütün bu yaşananlar. Mesela şu düşünceyi keşfettim ki çoğu zaman beni rahatlattı: “Şu anda b*k gibiyim, ağlıyorum, içim çıkıyor ama bugün için akıtabileceğim gözyaşının da, çekebileceğim acının da bir limiti var. Ve mutlaka sona erecek. Yarın belki tekrar başlayacak ama bugün sonlanacağı bir an olacak. Ve ben tam da o anda bugün bu krizi yaratan şeyi yarın tekrarlamamaya karar vereceğim.”
Bütün bu 4 aylık dönem içerisinde bizim bağımız kopmadı tabi malum kişiyle. Sürekli birbirimize birbirimizi unutamadığımızı, hala çok sevdiğimizi hatırlattık. Bir şekilde iletişim kurduk elimizde olmadan, kriz anlarında. Ona haksızlık edemem, dönmem için elinden geleni yaptı (bok yaptı! bana göre bende açtığı yaralara karşılık elinden geleni yapmadı, normal birine göre yapmıştır gibi geliyor) ama ben o cehennemin en alt katından henüz kurtulabilmişken, tekrar oraya dönmekten çok korktum. Bize güvenemedim. Artık ne yapsa kar etmez, acımı çekerim, yaralarım kabuk bağlar ama tekrar o denli acılar içinde yanamam diye düşündüm hep. Ben bazen “çıkaracağım artık hayatımdan! Bitecek bu lanet!” şeklinde kararlar verdim ve cevaplamadım onu. Bazen dayanamadım, karşılık verdim. Böyle geçti gitti işte o zaman...
Çok az defa rüyamda gördüm onu bunca zaman. 4-5 defa. Ve sadece bir tanesi gerçek gibiydi. Uyandığımda dehşet içinde ağlıyordum, ta ki geçtiğimiz Cuma gününe kadar. Cuma gecesi rüyamdaydı yine. Kötü durumdaydı. Bir de dipnot olarak şunu anlatmak istiyorum. Ben, onunla birbirimize yönelik algılarımızın çok güçlü olduğuna inanırım. Bu birlikteyken de böyleydi, ayrılınca da böyle oldu. Çünkü mesela günlerce birbirimizle iletişim kurmayız ama ben ne zaman onu düşünsem ve o gün ağlasam, üzülsem o ya arar, ya da pat diye mesajı gelir. İstisnasız böyledir bu durum. Ya da mesela yeni bir albüm çıkmıştır ve bir şarkı bizi anlatıyordur o albümde. Dinlerim, ağlarım. Pat mesaj: “filancanın şu şarkısını dinler misin?” diye. Bunun gibi bir sürü şey olur.
Geçen gün duştan çıkmışım, birşey arıyorum. Bana aldığı kolyenin kutusunu gördüm. Çıkardım kutudan öyle elimde tutuyorum, birden ağlamaya başlamışım. Ama nasıl acıyor canım yine, adını söyledim; “... neden böyle olduk biz?” dedim, pat mesaj ondan; “Sana karşı ince bir sitem içindeyim” yazıyor. Dinleyip dinleyip ağladığım şarkının sözleri, üstelik ben de sitem ediyordum o anda ona –bak hala ağlıyorum şu anda bu aklıma gelince- Bu durumlara birkaç arkadaşım da şahittir üstelik. Bu durum o, olan biten herşeyi aşklarının gerçekliğini ispata, onu doğrulamaya yoran aptal aşık olma durumu değil yani, ondan eminim.
Neyse işte geçtiğimiz Cuma gecesi rüyamda gördüm ben onu ve ağlayarak uyandım. Rüya dediğime bakmayın; kabus adeta. Rüyanın içeriği de; biz böyle bir gemideyiz, fırtına falan var, gece, karanlık. Denize düşüyor ve ben tutamıyorum onu düşerken şeklinde. Neredeyse hiç yapmıyordum ya bir mesaj mı yazsam “iyi misin?” falan diye düşündüm. Yapmadım yine. Malum unutacağım, ona da unutturacağım kafasındayım çünkü. Kalktım duşa girdim, yine bir ağlamaktır geldi. Duşta yere çöktüm, bir saat ağlamışımdır kesintisiz. Bir taraftan da günlerdir baskılıyormuşum ki sanırım kendimi bağırıyorum, söyleniyorum, ciddi bir krizdeyim yine. Toparlandım bir şekilde ama günün kaderi belli oldu, bombok geçip gidecek ömrümden bir gün daha.
Akşam aldığım alkolün de etkisiyle tam da o dediğim mesajı yazdım, yolladım. Biz böyle biraz mesajlaştık, “yok bu defa aynı olmayacak, bu gece sonuçlanacak bu iş, geliyorum” falan dedi. Ben tabi "nasıl olsa gelmez" diye düşünürken, hop yola çıktı. 5 saat sonra falan yanımda. Adam yanımda ama ben gideceği saati düşünüyorum yine, içim titriyor, çaktırmıyorum bir taraftan da. Konuştuk ettik, tekrar başladık nihayetinde.
Yola çıkıyor, dönecek, biz krizlerdeyiz. Ağla ağla gözlerimiz şişti. Bir de ben yine delirdim o eski gitmelerini hatırlayıp. Tam yolcu ettim, el salladım, bindi gitti. Eve bir geldim, delireceğim. İçtiği kahvenin kupası bana nanik yapıyor “baaak işte yine gitti” diye. Sehpada bıraktığımız ketçap ve mayonez paketleri kolkola girmişler kupaya katılıyorlar, başlarını sallıyorlar ukala ukala. Bir taraftan kokusu hala evde, sanki ayak izlerini görüyorum. Kriz geldi yine. Aradım, bağırdım, çağırdım ama nasıl ağlamak, konuşamıyorum bile, gözlerimi açamıyorum. “Madem gidecektin yine, neden geliyorsun?! Nefret ediyorum senden! Lanet olsun!” kapattım suratına. Ama nasıl kırgınım, nasıl öfkeliyim... O geceye döndüm, döneceğim... Kapı zili çaldı 5-10 dakika sonra, geldi. O ağlar, ben ağlar... Bir taraftan kendime kızıyorum yine bana bunu yapmasına izin verdim diye, bir taraftan ona kızıyorum; taa Eylül’de gitti o salak şehirde çalışmayı tercih etti diye. Bir taraftan utanıyorum yaptığım şeyden ama içim yanıyor işte, ne yapayım... Durduramadım bir süre kendimi, ağladım da ağladım söylenerek. Dedim "bağlasam seni, kaçırıldı desek?" -ve ben bunu yapmayı gerçekten de düşündüm bir 10 saniye kadar- . Korkmayın ama, aşıklar böyledir. Normal bir hal bu. Sadece hepsi itiraf edemezler. Sonra bu defa herşeyin farklı olacağına, çok güzel olacağına dair cümleler kuruldu ve yine el salladım ardından. Öyle salak gibi, mal gibi...
Bakmayın; ben onu çok sevdim, çok aşık oldum, kendimi mahvettim de aynı zamanda ne kadar aşıksam o kadar da kızdım. Aşk böyle lanet olası birşey işte; kendisi ne kadar şiddetliyse yanında getirdiği bütün o bonus duygular da aynı ölçüde şiddetli oluyor. Nefret de, öfke de, kıskançlık da, şefkat de, falan da filan da... Yani sevdiğin birine kızmakla aşık olduğun birine kızmak aynı olamıyor. Biri sakin sakin halledilebilirken, diğerinde psikopatın allahı oluyorsun, o derece...
Bazen düşünürdüm biz ayrıyken; “allam ben yeniden aşık olayım, hayatımın aşkını bulayım hatta. Bu değilmiş, pis eşşekmiş bu diyeyim. Onunla evleneyim böyle, güzel güzel çocuklarımız olsun ama çok mutlu olalım biz. Paramız bile az olsun gerekirse ama ona bile sevinelim çünkü mutluymuşuz ya biz. Yüzmilyon mutlu olalım, en çok mutlusu olalım. Ama o hiç bulamasın aşkı yeniden, benden başka kimseye aşık olamasın da o zaman anlasın aşkın ne değerli birşey olduğunu. Herkesle yaşanamayacağını. Böyle işinde çok başarılı olsun, kessin-biçsin ama hastaneden eve giderken o filmlerdeki mutsuz orta yaşlı adamlar gibi boynunu büksün, iç çeksin. Eve gitsin, ya kimseler olmasın ya da sırf yanlız ölmiyim diye evlendiği gudubet suratlı, dırdırcı ve salak –ki bence benden sonra aşık olursa onların hepsi de böyle işte!-, hatta koca popolu karısı olsun o evde. Karısı da kısır olsun,-ama hiç yatmıyor olsunlar! keserim pipisini yatarsa!- ohh canıma değer o zaman! O zaman anlasın ve pişman olsun maddeyi aşka tercih ettiği için. Keşke hiç gitmeseydim de, Ankara’da kalsaydım desin. Benim gerçekten ne demek istediğimi o zaman anlasın” diye düşünüyordum. Bazen de “kesin ben ölsem keşke gitmeseydim der, çok pişman olur o zaman” diye... Artık saklamayacağım bunları. Ama bunların amacı onun mutsuz olması değil, sırf beni anlamasıydı. Anlamasını mümkün kılacak durumlar ancak bunlarmış gibi gelirdi o zamanlar. Çaresizliğe bakın, offf! Oysa şimdi anlıyorum ki o, benim ona ilk defa “gitme” dediğim gün aslında ne demek istediğimi hiç anlayamayacak, çünkü bir öküz kadar farkında değil yaşadığımız şeyin. Kazayla falan ölsem keşke, off ama artık!
Şimdi aradı, varmış "şehrine". Bir de ne dedi bana... Yani kötü niyetle söylememiştir -söylememiş olsun!- ama benim gibi manyağa söylenecek laf mı bu? Sen bütün gün ağla, zırla sonra da “İstanbul’a girdim, bir rahatladım” de. Benim kafamdan bir milyon tane şey geçiyor şu anda.
Ben istiyorum ki benim dürüst ve ince düşünceli bir sevgilim olsun. Böyle facebook’a, oraya buraya yılış-yapış, yüzümüzde salak gülümsemelerle fotoğraflarımızı koyalım. Herkes bilsin ki ben onu çok seviyorum, o da beni... İnsan aşık olunca normalde salakça bulup tiksindiği bir sürü şey güzel geliyor çünkü, dünyalara haykırmak istiyor sevdiğini, sevildiğini. Yani mutlu olalım be sadece. Ne bileyim uzakta bile olsa –aman allahım olmasın lütfen- beni sevdiğini bileyim. Onu düşününce içimi sıkıntılar değil, güven duygusu ve huzur kaplasın. Kavga da edelim ama en şiddetli kavgalarımız bile birbirimizi aslında çok sevdiğimiz ve asla bilerek incitmeyeceğimiz fikrinin güvencesinde olsun. Birbirimize emek verelim işte. Bencil olmayalım. İkimiz de bilelim elimizdeki şeyin değerini, onun bize bahşedilmiş bir hazine olduğunu, ne şanslı olduğumuzu... Sonra bilelim herkesin bir sürü insanla, aynı anda birlikte olabileceğini; ama asıl marifetin sadece bir kişiyi sevip ona emek vermek, olduğunu. O kişinin koşulsuz-şartsız en zor günlerinde yanında olacağını bilmeninse hayatta hep 10-0 önde olduğunu bilmekle eşdeğer olduğunu...
Sonra baktık çok iyi gidiyoruz, aile olalım. Bir yemek masasını önce iki kişilik sonra üç kişilik, belki sonra dört kişilik kahkahalarımızla çınlatalım. Birbirimizin bir bakışından anlayalım ne düşündüğünü, ne hissettiğini... Çok şey istiyorum sanki...
Bir mucize olsa hemen, beni böyle sevecek biri olduğunu bilsem, emin olsam ama bundan. O karşıma çıksa ve hemen aklımdakini unutsam, bütün ezberlerimi unutsam... Bütün o zırıl zırıl ağlayan kadın hallerimi, acılarımı unutsam... Kırılan parçalarımı toplasa, yapıştırsa: “Bak, çocukluğundan farkı yok” dese. Ver elini dese, elini tutsam, hemen gitsek... Çok mutlu olsak... Hatta şehir bile istemem. Minicik bir yerde, minicik bir evde, minicik yesek, içsek, yaşasak...
Çok yoruldum artık. Kayboldum adeta... Hiçbir yere ait değilmişim gibi... Boşlukta sallanan sarkaç gibiyim. Başım dönüyor, dizlerim titriyor. İçim çıktı işte anlatıyorum satırlardır.
Oysa verecek çok şeyim var ama çoktan içeriye kaçtılar. Kafalarını çıkarttıklarında gördükleri şeylerden korkuyorlar, gizleniyorlar içimde. Ve hala sonunu bile bile ateşlere atıyorum kendimi. Budalalık yapıyorum. Ve budalalık yapmaktan daha da kötü olan, budalalık yaptığını bile bile budalalık yapmaktır; onu da yapıyorum.
Bir insana olan güveninizi ve inancınızı bir kere kaybettiğinizde onu geri kazanmak mümkün mü? Ne olur biri çıkıp “mümkün” desin. 99 kişi “değil” dese de ben o 1 kişiye inanacağım, söz veriyorum. Kendime bile değil, ona inanacağım. Çünkü ona inanmak istiyorum.
İşte ne duvarım var, ne çatım.
Hala canım acıyor.
İçimdeki “Hahayt! Çok güçlüyüm ben, bana bişey olmaz” kadını da dayanamadı, kaçtı gitti.
Aşk çok boktan birşey, hele benseniz ve canınızı hep onu yakanlara emanet etmek gibi kötü bir alışkanlığınız varsa...
Hayat da boktan:
Aylardan Haziran’sa; nefretlik gök gürültüsü ve lanet yağmur durmuyorsa...
27 yaşında hala gök gürültüsünden korkuyorsanız...
Bazen yatağın altında canavarlar varmış gibi geliyorsa...
Yalnızsanız...
Ankara’da şu anda nasıl bir sağanak, gök gürültüsü ve fırtına var anlatamam. İnsanın yanında birinin olmasına ihtiyaç duyacağı bir an varsa tam olarak şu andır yani. Benimse elimde sadece bulup bulup yitirdiğim bir sevgilim var uzun zamandır, şansıma tüküreyim... Evet, tekrar başlamaya karar verdik biz. Bir an mala bağladık ve ben asla konuşamayacağız sandım konuşmamız gerekenleri. Bazı anlarda “benim burada ne işim var?” diye bile düşündüm. Çünkü ölesiye korkuyorum başa dönmekten. O cehennemlere tekrar girmekten, çıkamamaktan...
Harika geçen bir haftanın sonunda bir cehennem gecesi; deli gibi bir kavga... Ben çileden çıkmışım tabi, neredeyse dalacağım karşımdaki adama cüsseme bakmadan. Cüsseyi bırak, öyle bir delirmişim ki üslup, edep hak getire... Yüz ellinci kez kovdum, gitti. Bu defa “gitti de gelmeyecek” diye çıldırdım. Çünkü zaten başka bir şehirde yaşıyor bir süredir, izne gelmiş bir hafta için ve o gece son gecesi. Ertesi gün gidecek, beni unutacak, ben de böyle içimde onunla, daha bir saat önce birlikte yaptığımız yemeğin bulaşıkları, vazoda aldığı çiçekler, heryerde kokusu, izi... Kalakalacağım sonsuza kadar. Böyle bu evde kokup, içimden çürüyüp, böceklenip gideceğim. Nasıl bir acı allahım, tövbe çıkmaz içimden bin beşyüz yıl...
Kendimi yerlere çarpıyorum, nefes alamıyorum, ciğerlerim, kalbim iflas etti, edecek. Ellerim ayaklarım uyuşuyor falan böyle. Ruhsal boyutu geçti de fiziksel yani durum ciddi ciddi. Ağlamak falan değildi o ki “bönürmek” kelimesi de bu durumu anlatıyor. Böyle kendini önce yere atıp, sonra ayağa kalkıp, sonra yine yere atıp, aralarda kafayı duvara geçirip, kalorifer peteklerine tekme atıp, bağıra bağıra, sümüklerin aka aka, saçın başın japon korku filmi kızı modeli olmuş; eline geçirdiğini fırlatıyorsun yere... Saat gecenin bilmemkaçı olmuş zaten. Dedim "ben deliriyorum", yetmedi. Sonra dedim "ben öleyim".
Bir yandan şarabı dikiyorum şişeden, bir yandan bönürüyorum. Nasıl bir acı, nasıl bir acı... Hayır koskaca kadınım, ben böylesini görmedim o güne kadar. Yani o anda en yakının öldü deseler, umrumda olmaz. Böyle de manyaklık hali yani aşk acısı dediğin. Bir kendine duyarlısın, bir de acıyı oturtup gidene. Şimdi bunu okuyan bana “Hala ergen kafasında, salak kadın. Dünyanın zilyon tane derdi var, şunun yaptığına bak” falan diyordur da, o işler öyle olmuyormuş arkadaşım. Zira o günlere kadar ben de olsam senin söylediğini söylerdim şu satırları okuyunca. Başına gelmesin inşallah, hiç gelmesin.
Hayır bir de bende –bin kere lanet, evlerden ırak- bir bpd durumu var ki, sürekli “ha oldum, ha olucam” yaşıyorum. Sen her gece zönk diye karşına çıkıp korkudan altına s*çtıran güve kelebeğini, kertenkeleyi, örümceği bir hamlede ham yaparsın, ben hepsini itinayla kavanoza alıp terasa geri götürüyor, ardından bir de nasihat verip yolluyorum. Bir su dökmüyorum arkalarından, o kadarı da manyaklık olurdu kanımca. Bir gecede "12 güve kelebeğini doğaya kazandıralım" rekorum var, şahitlerim de var yani. Etrafta olup biten herşeyi böyle içselleştirmem benim lanetimken bir de kendi hayatımı yaşarken duygu-durumlarımı düşün. Yani işin tuhafı dışarıdan bakan da “ne şanslı kız, hayat buna güzel.” falan der. Öyle de kabuk yapmışım vakti zamanında kendime ki nasıl becerdim hala bilmiyorum.
Neyse işte ben bu durumdayım ve (bir manyaklık daha yaptım da onu söylemeye bile utanıyorum) hatırlamıyorum tabi o halde, eski sevgilimi aramışım bununla kavga ederken. Sinirliyim, canım yanıyor ya, can yakacağım. Halbuki sadece arkadaşım o şahıs benim ama bu kıskanıyor ya, o kafayla intikam alıyorum. “ben çok kötüyüm, gel beni kurtar” demişim. Akıllara bak! Ben deli divane çırpınıyorum, zil çaldı. Dayanamadı geldi diyorum kafamdan, bir de baktım gelen eski sevgilim. Bir panik halinde, gözleri pörtlemiş, yoldayken kafasında kurmadığı felaket senaryosu kalmamış. Tabi ben o halde tarzanca anlatıyorum “o... gitti... yok artık... bitti... gitti... var... o... gitmek...” neyse az buçuk durumu bildiğinden çaktı hafiften olayı, beni teselli etmeye çalışıyor ama ne mümkün.... Susturabilene aşk olsun. Yerdeki cam kırıklarını, döküleni edeni toparlayayım diyor, ben daha çok ağlıyorum “dokunmaaağğğ!” diye. Son hatıralar ya onlar, kimse dokunmayacak onlara, bozmayacak. Yakarım!
“Hastaneye gidelim” falan diyor. O öyle dedikçe ben bir de “demek o haldeyim” diye düşünüp, halime acıyorum, ağlıyorum. Acım katlanıyor, büyüyor, içim çıkıyor ağlamaktan, bönürmekten... Sonra bir mallık geliyor üzerime. Böyle kalıyorum. Gözler net görmüyor, “merhaba, ben Subötey. Moğol ırkındanım ben kendim” diyorlar adeta. Bu durmadan konuşuyor ama ne diyor ki bu adam yani? Bir kelime cımbızlıyorum söylediklerinin içinden, hadi ben yine biryerlere gidiyorum, başlıyorum ağlamaya.
Yatağa gidiyorum, yastığa yorgana sarılıp ağlıyorum. İki dakika sonra salonda yere çökmüş ağlıyorum. Mutfakta bulaşıklara sarılıp ağlıyorum. Adam da korkuyor kendime birşey yaparım diye, tin tin peşimde. Sonra nasıl oldu hatırlamıyorum ama –yorgunluktan herhalde- salonda bir koltuğa sızmış kalmışım. Bu da diğerine. Gözümü bir açtım, hayır... Olmam gereken yer burası değil. Yanımda olması gereken kişi o kişi değil. Hatırladım hemen olanları ve anında bir bönürme hali vuku buldu yeniden. Yazık adam öyle uyandı bir de düşünün. Kalktı. Bir taraftan konuşuyor, teselli ediyor, bir taraftan elinde ıslak mendiller suratımı siliyor. Mendiller simsiyah. Rimellerim akmış bütün gece, heryerim rimel olmuş. Mendilleri görüp zavallılığıma ağlıyorum. İçim yana yana, yakıla yakıla. O gün birşey yemedim. Ağzıma doğru gelen her çatalı reddettim. Su içmedim. İstemedim. Yaşamın devam ettiğini hatırlatan hiçbirşey yapmak istemedim. Canım acımadı arkadaşlar, canım çıktı...
Sonraki aşamaya nasıl geldiğimi ise hiç hatırlamıyorum. Hatırladığım sadece küçük bir koltuğa sığışıp, günlerce sadece ve sadece türk filmi izlediğim. xxxxx’ın bana bazen şefkatle, bazen delirmişim gibi dehşet dolu gözlerle baktığı... Ağzıma doğru gelen çatallar, kafama dayanan su bardakları ve arabesk filminde dönüp dönüp dinlediğim “duyun duyun kardeşlerim, işte aşığın sözü; benim için tek ışık var: Sadece onun yüzü” şarkısı –şu anda bile ağladım bunu hatırlayınca-. Sonra selvi boylum al yazmalım 3 defa falan izlendi ki xxxxx kusacaktı. Züğürt Ağa’da ağladım. Hababam Sınıfı’nda Şaban’a inek getirdiler ona ağladım. Asiye Nasıl Kurtulur’da, Ah belinda, Vah Belinda’da, Şalvar Davası’nda, Süt Kardeşler’de, Aile Şerefi’nde, Oh Olsun’da ve aklınıza gelebilecek her filmde ağladım. Normalde altıma s*çarak güldüğüm her sahnede ağladım. Hepsi beni ona götürdü, birşeyler hatırlattı çünkü... xxxxx hep yanımdaydı bu anlarda, gözümün içine baktı, teselli etti, karnımı doyurdu, nazımı çekti, gözyaşlarımı sildi... Ona olan borcumu birgün ödemeyi diliyorum.
Tam dört buçuk ay sürdü bu durumlar. Ama yöntem değişti. Arada düzelir gibi oldum, kendimi arkadaşlara, eğlenceye, içmeye verdim bir dönem. Yarışır gibi içtik işte saçmasapan. Şişeleri de dizdim mutfağa kendimden intikam alır gibi. Gördükçe içten içten “oh oh, hep kendime zarar bunlar! Mis!” diye düşündüm hep. Ne kekoluk diyeceksiniz ama bu da yapılıyormuş.
Sonra ara ara insanlardan soyutladım kendimi, telefonları bile açmadım (çok özür dilerim arkadaşlar, ne olur anlayın; çok canım acıdı benim). Okudum yazdım, araştırdım. Olmadı. 1-2 tane ilişki denemem oldu, beceremedim. Baştan dürüst oldum ama, anlattım herşeyi. Yaralarım daha cazip kıldı belki de beni, herkes iyileştirip kahraman olmak istedi, olamadı. Ama burada da bir kişinin hakkını yemek istemiyorum. Okuyacak bunu muhtemelen ve hemen anlayacak:
-Çok teşekkür ederim sana. Yanındayken çok iyiydim. Dostluğun çok iyi geldi bana ve şunu da itiraf edebilirim ki hayatım boyunca beni en iyi anlayan insan; sendin. Ne sevdiğim adam, ne en iyi dostum; hiçbiri değil, sendin. Bu kötü birşey belki de; belki de ben çok patetik durumdayım ama doğrusu bu, kıvırmayacağım ilk defa. Şimdi çok üzülüyorum sana yazdığım şu son mesaja. Bazen sinirleniyorum ama işte üzerimde baskı hissedince, kontrol edemiyorum ben kendimi. Sen beni biliyorsun. Yoksa seni kırmak en son isteyeceğim şeydir. Özür... Bir de sen dünyadaki en iyi insanlardan birisin. Şu anda bile sana çok ihtiyacım var aslında bir dost olarak. Özellikle de şu şehirde son günlerimi yaşarken, şu nefretlik şimşekler çakarken, ben korkarken... Bir sürü karar aldım ama içlerinden çıkamıyorum hiçbirinin. Keşke yine ben bıt bıt anlatsam, sen dinleyip bana kızsan, yorum yapsan... Keşke yine yağmurda saatlerce oturup şemsiyelerimizden akan sularla k*çlarımızın sırılsıklam olduğunu farketmesek... Herşey yoluna giriyor gibi görünüyor ama yine de benim kafamda hala milyonlarca hastalıklı düşünce ve şüphe var. Hala karanlıktayım ve seninle (sadece seninle) konuşmaya ihtiyacım var. Okuduysan ve hala dostumsan, bir mesaj yaz bana... Yazmazsan da haklısın, canın sağolsun, çok mutlu ol...
Sonra baktım hiçbiri bir b*ka yaramayacak bunların. Hepsiyle günü kurtarıyorum. Dedim benim kendimle kalmaya ihtiyacım var, sadece kendime açım belki de. Zamanla ne olacaksa olacak zaten. Ya cehennemden çıkacağım, ya da iyice gömüleceğim 7 kat altına. Zorlama sonuçlara ihtiyacım yok. Aldım bir sürü kitabımı, dergimi, filmimi, dizimi; canım hangisini isterse dadandım. Bol bol müzik dinledim, okudum, izledim, yazdım. Kendi kendime doldum doldum, boşaldım; ama doğru, ama yanlış.
Bu arada insanım da hani. Canım istemedi, günlerce banyo yapmadım, koktum. Önce kendime sinirlendim, rahatsız oldum. Sonra farkettim ki kendi kokumuza bile yabancılaştırılmışız, bazen iyiymiş kendin kokmak. Kendimi güvende hissettim. manikürsüz, ağdasız, yere bir metre paralel diz yapmış eşofmanla gezdim evin içinde. Bol bol dondurma yedim, 7 kilo verdim. Yaptığım en tehlikeli hareketler birkaç defa ocağı açık unutmak ve üzerinde bir parmak yağ olan saçım nedeniyle bitlenmeme ramak kalmasıydı.
Ha bu arada bazen yokladı krizler. Saatlerce ağladım, yine Sübotey oldum. Oturdum ağladım öyle, hiç kasmadan. Yani bir sürü şey öğretti bana bütün bu yaşananlar. Mesela şu düşünceyi keşfettim ki çoğu zaman beni rahatlattı: “Şu anda b*k gibiyim, ağlıyorum, içim çıkıyor ama bugün için akıtabileceğim gözyaşının da, çekebileceğim acının da bir limiti var. Ve mutlaka sona erecek. Yarın belki tekrar başlayacak ama bugün sonlanacağı bir an olacak. Ve ben tam da o anda bugün bu krizi yaratan şeyi yarın tekrarlamamaya karar vereceğim.”
Bütün bu 4 aylık dönem içerisinde bizim bağımız kopmadı tabi malum kişiyle. Sürekli birbirimize birbirimizi unutamadığımızı, hala çok sevdiğimizi hatırlattık. Bir şekilde iletişim kurduk elimizde olmadan, kriz anlarında. Ona haksızlık edemem, dönmem için elinden geleni yaptı (bok yaptı! bana göre bende açtığı yaralara karşılık elinden geleni yapmadı, normal birine göre yapmıştır gibi geliyor) ama ben o cehennemin en alt katından henüz kurtulabilmişken, tekrar oraya dönmekten çok korktum. Bize güvenemedim. Artık ne yapsa kar etmez, acımı çekerim, yaralarım kabuk bağlar ama tekrar o denli acılar içinde yanamam diye düşündüm hep. Ben bazen “çıkaracağım artık hayatımdan! Bitecek bu lanet!” şeklinde kararlar verdim ve cevaplamadım onu. Bazen dayanamadım, karşılık verdim. Böyle geçti gitti işte o zaman...
Çok az defa rüyamda gördüm onu bunca zaman. 4-5 defa. Ve sadece bir tanesi gerçek gibiydi. Uyandığımda dehşet içinde ağlıyordum, ta ki geçtiğimiz Cuma gününe kadar. Cuma gecesi rüyamdaydı yine. Kötü durumdaydı. Bir de dipnot olarak şunu anlatmak istiyorum. Ben, onunla birbirimize yönelik algılarımızın çok güçlü olduğuna inanırım. Bu birlikteyken de böyleydi, ayrılınca da böyle oldu. Çünkü mesela günlerce birbirimizle iletişim kurmayız ama ben ne zaman onu düşünsem ve o gün ağlasam, üzülsem o ya arar, ya da pat diye mesajı gelir. İstisnasız böyledir bu durum. Ya da mesela yeni bir albüm çıkmıştır ve bir şarkı bizi anlatıyordur o albümde. Dinlerim, ağlarım. Pat mesaj: “filancanın şu şarkısını dinler misin?” diye. Bunun gibi bir sürü şey olur.
Geçen gün duştan çıkmışım, birşey arıyorum. Bana aldığı kolyenin kutusunu gördüm. Çıkardım kutudan öyle elimde tutuyorum, birden ağlamaya başlamışım. Ama nasıl acıyor canım yine, adını söyledim; “... neden böyle olduk biz?” dedim, pat mesaj ondan; “Sana karşı ince bir sitem içindeyim” yazıyor. Dinleyip dinleyip ağladığım şarkının sözleri, üstelik ben de sitem ediyordum o anda ona –bak hala ağlıyorum şu anda bu aklıma gelince- Bu durumlara birkaç arkadaşım da şahittir üstelik. Bu durum o, olan biten herşeyi aşklarının gerçekliğini ispata, onu doğrulamaya yoran aptal aşık olma durumu değil yani, ondan eminim.
Neyse işte geçtiğimiz Cuma gecesi rüyamda gördüm ben onu ve ağlayarak uyandım. Rüya dediğime bakmayın; kabus adeta. Rüyanın içeriği de; biz böyle bir gemideyiz, fırtına falan var, gece, karanlık. Denize düşüyor ve ben tutamıyorum onu düşerken şeklinde. Neredeyse hiç yapmıyordum ya bir mesaj mı yazsam “iyi misin?” falan diye düşündüm. Yapmadım yine. Malum unutacağım, ona da unutturacağım kafasındayım çünkü. Kalktım duşa girdim, yine bir ağlamaktır geldi. Duşta yere çöktüm, bir saat ağlamışımdır kesintisiz. Bir taraftan da günlerdir baskılıyormuşum ki sanırım kendimi bağırıyorum, söyleniyorum, ciddi bir krizdeyim yine. Toparlandım bir şekilde ama günün kaderi belli oldu, bombok geçip gidecek ömrümden bir gün daha.
Akşam aldığım alkolün de etkisiyle tam da o dediğim mesajı yazdım, yolladım. Biz böyle biraz mesajlaştık, “yok bu defa aynı olmayacak, bu gece sonuçlanacak bu iş, geliyorum” falan dedi. Ben tabi "nasıl olsa gelmez" diye düşünürken, hop yola çıktı. 5 saat sonra falan yanımda. Adam yanımda ama ben gideceği saati düşünüyorum yine, içim titriyor, çaktırmıyorum bir taraftan da. Konuştuk ettik, tekrar başladık nihayetinde.
Yola çıkıyor, dönecek, biz krizlerdeyiz. Ağla ağla gözlerimiz şişti. Bir de ben yine delirdim o eski gitmelerini hatırlayıp. Tam yolcu ettim, el salladım, bindi gitti. Eve bir geldim, delireceğim. İçtiği kahvenin kupası bana nanik yapıyor “baaak işte yine gitti” diye. Sehpada bıraktığımız ketçap ve mayonez paketleri kolkola girmişler kupaya katılıyorlar, başlarını sallıyorlar ukala ukala. Bir taraftan kokusu hala evde, sanki ayak izlerini görüyorum. Kriz geldi yine. Aradım, bağırdım, çağırdım ama nasıl ağlamak, konuşamıyorum bile, gözlerimi açamıyorum. “Madem gidecektin yine, neden geliyorsun?! Nefret ediyorum senden! Lanet olsun!” kapattım suratına. Ama nasıl kırgınım, nasıl öfkeliyim... O geceye döndüm, döneceğim... Kapı zili çaldı 5-10 dakika sonra, geldi. O ağlar, ben ağlar... Bir taraftan kendime kızıyorum yine bana bunu yapmasına izin verdim diye, bir taraftan ona kızıyorum; taa Eylül’de gitti o salak şehirde çalışmayı tercih etti diye. Bir taraftan utanıyorum yaptığım şeyden ama içim yanıyor işte, ne yapayım... Durduramadım bir süre kendimi, ağladım da ağladım söylenerek. Dedim "bağlasam seni, kaçırıldı desek?" -ve ben bunu yapmayı gerçekten de düşündüm bir 10 saniye kadar- . Korkmayın ama, aşıklar böyledir. Normal bir hal bu. Sadece hepsi itiraf edemezler. Sonra bu defa herşeyin farklı olacağına, çok güzel olacağına dair cümleler kuruldu ve yine el salladım ardından. Öyle salak gibi, mal gibi...
Bakmayın; ben onu çok sevdim, çok aşık oldum, kendimi mahvettim de aynı zamanda ne kadar aşıksam o kadar da kızdım. Aşk böyle lanet olası birşey işte; kendisi ne kadar şiddetliyse yanında getirdiği bütün o bonus duygular da aynı ölçüde şiddetli oluyor. Nefret de, öfke de, kıskançlık da, şefkat de, falan da filan da... Yani sevdiğin birine kızmakla aşık olduğun birine kızmak aynı olamıyor. Biri sakin sakin halledilebilirken, diğerinde psikopatın allahı oluyorsun, o derece...
Bazen düşünürdüm biz ayrıyken; “allam ben yeniden aşık olayım, hayatımın aşkını bulayım hatta. Bu değilmiş, pis eşşekmiş bu diyeyim. Onunla evleneyim böyle, güzel güzel çocuklarımız olsun ama çok mutlu olalım biz. Paramız bile az olsun gerekirse ama ona bile sevinelim çünkü mutluymuşuz ya biz. Yüzmilyon mutlu olalım, en çok mutlusu olalım. Ama o hiç bulamasın aşkı yeniden, benden başka kimseye aşık olamasın da o zaman anlasın aşkın ne değerli birşey olduğunu. Herkesle yaşanamayacağını. Böyle işinde çok başarılı olsun, kessin-biçsin ama hastaneden eve giderken o filmlerdeki mutsuz orta yaşlı adamlar gibi boynunu büksün, iç çeksin. Eve gitsin, ya kimseler olmasın ya da sırf yanlız ölmiyim diye evlendiği gudubet suratlı, dırdırcı ve salak –ki bence benden sonra aşık olursa onların hepsi de böyle işte!-, hatta koca popolu karısı olsun o evde. Karısı da kısır olsun,-ama hiç yatmıyor olsunlar! keserim pipisini yatarsa!- ohh canıma değer o zaman! O zaman anlasın ve pişman olsun maddeyi aşka tercih ettiği için. Keşke hiç gitmeseydim de, Ankara’da kalsaydım desin. Benim gerçekten ne demek istediğimi o zaman anlasın” diye düşünüyordum. Bazen de “kesin ben ölsem keşke gitmeseydim der, çok pişman olur o zaman” diye... Artık saklamayacağım bunları. Ama bunların amacı onun mutsuz olması değil, sırf beni anlamasıydı. Anlamasını mümkün kılacak durumlar ancak bunlarmış gibi gelirdi o zamanlar. Çaresizliğe bakın, offf! Oysa şimdi anlıyorum ki o, benim ona ilk defa “gitme” dediğim gün aslında ne demek istediğimi hiç anlayamayacak, çünkü bir öküz kadar farkında değil yaşadığımız şeyin. Kazayla falan ölsem keşke, off ama artık!
Şimdi aradı, varmış "şehrine". Bir de ne dedi bana... Yani kötü niyetle söylememiştir -söylememiş olsun!- ama benim gibi manyağa söylenecek laf mı bu? Sen bütün gün ağla, zırla sonra da “İstanbul’a girdim, bir rahatladım” de. Benim kafamdan bir milyon tane şey geçiyor şu anda.
Ben istiyorum ki benim dürüst ve ince düşünceli bir sevgilim olsun. Böyle facebook’a, oraya buraya yılış-yapış, yüzümüzde salak gülümsemelerle fotoğraflarımızı koyalım. Herkes bilsin ki ben onu çok seviyorum, o da beni... İnsan aşık olunca normalde salakça bulup tiksindiği bir sürü şey güzel geliyor çünkü, dünyalara haykırmak istiyor sevdiğini, sevildiğini. Yani mutlu olalım be sadece. Ne bileyim uzakta bile olsa –aman allahım olmasın lütfen- beni sevdiğini bileyim. Onu düşününce içimi sıkıntılar değil, güven duygusu ve huzur kaplasın. Kavga da edelim ama en şiddetli kavgalarımız bile birbirimizi aslında çok sevdiğimiz ve asla bilerek incitmeyeceğimiz fikrinin güvencesinde olsun. Birbirimize emek verelim işte. Bencil olmayalım. İkimiz de bilelim elimizdeki şeyin değerini, onun bize bahşedilmiş bir hazine olduğunu, ne şanslı olduğumuzu... Sonra bilelim herkesin bir sürü insanla, aynı anda birlikte olabileceğini; ama asıl marifetin sadece bir kişiyi sevip ona emek vermek, olduğunu. O kişinin koşulsuz-şartsız en zor günlerinde yanında olacağını bilmeninse hayatta hep 10-0 önde olduğunu bilmekle eşdeğer olduğunu...
Sonra baktık çok iyi gidiyoruz, aile olalım. Bir yemek masasını önce iki kişilik sonra üç kişilik, belki sonra dört kişilik kahkahalarımızla çınlatalım. Birbirimizin bir bakışından anlayalım ne düşündüğünü, ne hissettiğini... Çok şey istiyorum sanki...
Bir mucize olsa hemen, beni böyle sevecek biri olduğunu bilsem, emin olsam ama bundan. O karşıma çıksa ve hemen aklımdakini unutsam, bütün ezberlerimi unutsam... Bütün o zırıl zırıl ağlayan kadın hallerimi, acılarımı unutsam... Kırılan parçalarımı toplasa, yapıştırsa: “Bak, çocukluğundan farkı yok” dese. Ver elini dese, elini tutsam, hemen gitsek... Çok mutlu olsak... Hatta şehir bile istemem. Minicik bir yerde, minicik bir evde, minicik yesek, içsek, yaşasak...
Çok yoruldum artık. Kayboldum adeta... Hiçbir yere ait değilmişim gibi... Boşlukta sallanan sarkaç gibiyim. Başım dönüyor, dizlerim titriyor. İçim çıktı işte anlatıyorum satırlardır.
Oysa verecek çok şeyim var ama çoktan içeriye kaçtılar. Kafalarını çıkarttıklarında gördükleri şeylerden korkuyorlar, gizleniyorlar içimde. Ve hala sonunu bile bile ateşlere atıyorum kendimi. Budalalık yapıyorum. Ve budalalık yapmaktan daha da kötü olan, budalalık yaptığını bile bile budalalık yapmaktır; onu da yapıyorum.
Bir insana olan güveninizi ve inancınızı bir kere kaybettiğinizde onu geri kazanmak mümkün mü? Ne olur biri çıkıp “mümkün” desin. 99 kişi “değil” dese de ben o 1 kişiye inanacağım, söz veriyorum. Kendime bile değil, ona inanacağım. Çünkü ona inanmak istiyorum.
İşte ne duvarım var, ne çatım.
Hala canım acıyor.
İçimdeki “Hahayt! Çok güçlüyüm ben, bana bişey olmaz” kadını da dayanamadı, kaçtı gitti.
Aşk çok boktan birşey, hele benseniz ve canınızı hep onu yakanlara emanet etmek gibi kötü bir alışkanlığınız varsa...
Hayat da boktan:
Aylardan Haziran’sa; nefretlik gök gürültüsü ve lanet yağmur durmuyorsa...
27 yaşında hala gök gürültüsünden korkuyorsanız...
Bazen yatağın altında canavarlar varmış gibi geliyorsa...
Yalnızsanız...
13 Haz 2010
Kutulanmadan Vadedilmiş Cennet
Küçük bir yerde büyüdüm ben. Denizi olan küçük bir yer. Bütün çocukluğum ve ilk gençliğim orada geçti. Sonra Ankara’ya, dağları olan kocaman bir yere geldim.. Lakin anlatacağım bu değildir.
Sabah ezanını heryerden duyardınız orada, bir de akşamüstleri okullarından çıkan çocukların şamatalarını. Herkesi tanırdınız, bilirdiniz. Kim-kiminle evlenmiş, kim-kimden ayrılmış, kimin evinde o akşam ne pişecek bilmek isterseniz; hepsini bilirdiniz. Nasıl ki dünya globaldir diyorlar bugün, sınırlar kalktı; orası kendi sınırları dahilinde hep öyleydi; mesafeler, mesafelerle varılan duvarlar, duvarlarla örülmüş haneler, haneler içinde başka başka hayatlar olsa da herkes yakındı, herkesi bilirdiniz isterseniz, yeter ki isteyiniz.
Meyveler, sebzeler her daim taze, ağaçlar daha bir yeşildi. Suyu “su”, havası “hava”, toprağı “toprak”, insanı “insan” dı. Fakat ben bunları da anlatmayacağım.
Sokakta yürürken sık sık karşılaşacağınız bir manzara vardı oralarda bir de. Memleketin başı ve sonu arasındaki mesafe de kendisi gibi “küçük” olduğundan, insanlar cenazelerini omuzlarında taşıyarak götürürlerdi ebedi istirahathanesine. Ve bu size gözardı ettiğiniz ve hatta unuttuğunuz bir gerçeği hatırlatırdı her defasında: Ölümü. Ve oranın insanları günde en az birkaç defa bilirlerdi birgün öleceklerini. Fakat henüz ölümü anlamlandıramadığınız bir yaştaysanız korkardınız, kafanız karışırdı bu manzara karşısında. Yanınızda bir büyüğünüz olurdu, sıkı sıkı tutardınız elini. Onun eline kaçar, sığınırdınız. Çünkü o kaçtığınız şeyin aslında yaşamdaki “en gerçek” şey olduğunu öğrenmeniz için önünüzde çok uzun yıllar vardı daha.
Böyle bir manzarayla ilk defa karşılaştığımda 6 yaşındaydım. Dışarıda oyun oynamak için ilk defa o yaz izin verilmişti bana. Evimizin karşısındaki sokakta arkadaşlarımla oyun oynuyordum. Oyuna o kadar kaptırmıştım ki, arkadan gelmekte olan kalabalığı farketmemiştim ve birden o kalabalığın içinde buldum kendimi. Kenara, kaldırıma kaçmak istedim ama bir boşluk bulup delemedim kalabalığı. Ben yerimde duruyordum, etrafımdan insanlar geçiyordu. Birden üzerimde bir karartı hissettim. Kafamı kaldırıp yukarıya baktığımda, üzerimde uzun bir kutunun altı olduğu belli olan bir tahta parçası vardı, etrafındaysa onu omuzlamış adamlar. Bağıra bağıra ağlamaya başladığımda kalabalıktan biri beni farketmiş olacak ki kolumdan tutup insanların arasından çıkardı ve yol kenarına götürdü. Koşarak eve gittiğimi ve çok korktuğumu hatırlıyorum. Annem de, bana ne olduğunu anlayana kadar çok endişelenmişti. Sonra izah etmeye çalıştı durumu. Ölen köpeğimizden bahsetti. Oysa ben o ana kadar insanların hayatlarının da hayvanlar gibi bir gün sonlanacağını düşünmemiştim bile. Bir sürü soru sormuştum:
-Sen de ölücek misin?
-Ya babam?
-Babaannem? Dedem?
-Hanginiz önce ölücek, en yaşlınız mı?
-Ölünce nereye gidiceksiniz?
-Ben sizi bi daha görmiycek miyim?
Daha çok ağladım aldığım cevaplar karşısında. Sabırla anlattı annem: Bunun korkulacak birşey olmadığını, herkesin eninde sonunda birgün öleceğini, ölümün kaçınılmaz olduğunu ama iyi insanlar olarak yaşarsak hepimizin birgün cennet denen yerde tekrar buluşacağımızı anlattı; dün gibi hatırlıyorum. Bu cennet fikri su serpmemişti yüreğime. Çünkü ya ben iyi olduğum halde onlardan bir tanesi kötü olursaydı? Onu bir daha hiç göremeyecek miydim? Çok üzüldüm. Ben ölümü ilk defa o gün öğrendim. O günden sonra defalarca o günü düşündüm. O günden sonra bütün sevdiklerime “ya yarın onu göremezsem” düşüncesiyle yaklaştım. Sevdiklerine “seni seviyorum” diyemeyen insanlardan olmadım hiç. Yanımdayken hep gözlerinin içine baktım, onlar için yapabileceğim herşeyi yapmaya çalıştım. Özlediğimde söyledim, dokunmak istediğimde dokundum, sarıldım, öptüm, seviştim.
10 yaşındayken büyükannemi kaybettiğimdeyse ilk defa tanıdığım birinin ölümüne şahit oldum. Çocuktum henüz. Aklıma gelince çok üzülüyor ama arada yakınlarıyla cenaze evine gelen diğer çocuklarla oyuna dalıyor, üzülme işini büyüklere bırakıyordum. Aradan birkaç gün geçip de kendimle başbaşa kaldığımda anlayabildim benim tatlı büyükannemin yokluğunu. Gittiğini ve bir daha geri gelmeyeceğini. Keşke onu daha çok sevebilseydim, onunla daha çok ilgilenebilseydim, yatağına o kanadı koparılmış sinekleri koymasaydım, kolonyasından gizli gizli sürünmeseydim diye çok düşündüm. Hala düşünürüm...
Eşyaları toplandı. Tıpkı büyükannemi bir kutuya koydukları gibi onları da kutulara koydular ve hepsi gitti.
İnsanlar öldüğünde kendileri kutulanıyor.
İnsanlar ölünce eşyaları da kendileri gibi; kutulanıyor.
Kutuda insanlar,
kutuda eşyalar...
Hepsi bir.
Toprağın altında bir kutu. Tıpkı değerli bir eşyayı kimse bulamasın diye bir kutuya koyup, gizlemek için evin bahçesine gömer gibi...
Toprağın içinde yapayalnızdı. Ya gece olunca? Ya böcekler? Kutu korur muydu onu? Annem “hissetmez” dedi. Ruhu bedeninin içinde değilmiş artık. Peki ama nerede? “Nerede görmek istersem orada" ymış bundan böyle büyükannem. Yanımda istiyorum! Hani?
Ailenin en yaşlısı büyükannemdi. Ne yani sırada dedem mi vardı? Onu mu kaybedecektim? Sonra babaannem miydi? Hayır! Çok korkuyordum düşündükçe...
Öyle olmadı. Birkaç sene sonra amcam gitti. Ama bu işte bir yanlışlık olmalıydı... 33 yaşındaydı o. Gençti daha. Sıraya ne olmuştu? Ben ölümün insanları sırayla alıp götüren birşey olmadığını o gün öğrendim. O günden sonra kaybetme korkusu zincirime herkesi ekledim.
Birkaç ay geçti aradan ve dedem... İlk bayramlığım, kırmızı çizmelerim, ilk bisikletim... Hepsini kutuladılar, götürdüler, gömdüler... Ağızlığı(öyle derdi eskiler), çakmağı, uğurlu kuru eriği, bastonu bir köşede kaldılar öyle; boyunları bükük. Babaannem de “hayat arkadaşı” nı kaybetti. O günden sonra hiç yapmadı o çok sevdiğimiz peynirini. Kurabiyeleri bile eskisi gibi kokmadı. O günlerde farkettim ki;
Çocukluğumun geçtiği evde kokular, lezzetler eksiliyordu.
Çocukluğum geçtiği evden ayak sesleri, kahkahalar, insanlar eksiliyordu.
Çocukluğumun şahitleri eksiliyordu.
Çocukluğum eksiliyordu.
Öğrendim ki hayat böyle birşey; sevdiğimiz insanları tek tek kaybediyor ve bunu engellemek için hiçbirşey yapamıyoruz.
-Anne!
-Kızım???
-Ben ölürsem beni sakın kutuya koymayın tamam mı?!!
Bağıra bağıra ağlayarak annemin yanına koşarken bunları söylemiştim. Ağlayarak kucağında uyuyakalmıştım sonra...
Ölüm hep düşündürüyor insanı. “Bir insan var gözlerinin önünde, capcanlı, dipdiri. Sonra akşam oluyor, yatıp uyuyorsun. Sabah uyandığında bir bakıyorsun o artık yok. Dün ne kadar yaşamsa o, bugün o kadar ölüm. Bir beden var karşında yatan ama o artık o insan değil. Yani tanımasan “o” dersin ama değil işte... Bir anlamdan diğerine geçiyor madde. Peki nereye gidiyor bu kadar insan?” O zamanlar böyleydi ölüm benim için; sürekli sorular barındırıyordu, cevaplarıysa sadece bir daha asla göremeyeceğim insanlarda saklıydı. Ölüm kocaman bir soruydu o zamanlar. İşte ben de bu soruya cevap ararken anlamlandırdım ölümü hepimiz gibi. Tanıdıklarımın ya da tanımadıklarımın ölümlerine yas tutarken.
Yıllar geçtikçe insanın yaşama bakışı nasıl şekilleniyor ve değişiyorsa, ölüme bakışı da aynen öyle değişiyormuş oysa. Bir dönem yok oldukları düşüncesine karşı savunma mekanizması olarak bin türlü teori geliştirdim. Mistik şeyler, mantık dışı şeyler. Onlara inanmak istedim. Çünkü sen hayattayken, hala yaşıyorken, sevdiğin birinin ölmesi çok acıtıyor canını. Fakat artık biliyorum ki ölmek demek, yok olmak demek değil.
Şu anda onlara ne olmuş olursa olsun, nasıl ki bir zamanlar hayatlarımızın birer parçasıydılarsa, şimdi de öyleler. Onlar bizde yaşıyorlar. Ben ne zaman bisiklet kullansam, bana ilk bisikletimi alan dedemi hatırlıyorum. Sesini duyuyorum. Bana onu verirken yüzündeki o mutluluk dolu ifadeyi tekrar görüyorum. Büyükannem ise koltuğuna oturmuş, önemli birşey düşünüyor; eli çenesinin altında işaret parmağı dudaklarına dik sağa-sola hafifçe sallanarak. Amcam karşısındaki koltukta, ertesi gün çıkacağı av için fişeklerini dolduruyor. Onu izliyor, bir taraftan da kutudaki saçmalarla oynuyorum. Her ne zaman yüzleri gözümün önüne gelse yitirdiğim insanların, onlara gülümsüyorum. Hep en güzel şeyleri hatırlıyorum. Ve uzun zamandır korkmuyorum ölümden. Ölümün acıtabilecek tek yanının yitirdiğin kişiye dair eksikliklerin, ona karşı hataların ve duyduğun pişmanlıklar olduğunu biliyorum çünkü. Bunu farkettiğinde pişmanlık duymanı gerektirecek şeyler yapmamaya gayret ediyorsun sevdiklerin hayattayken. Hep keşkeler oluyor yitirilen insanların ardından fakat aslolan o "keşke" lerde mantık bulamadığınızda "öyle olması gerekiyordu" diyebilmek oluyor.
Elbette hala ölümden sonrasını bilmiyorum. Hala eskiden onunla ilgili sorduğum bir sürü soru cevapsız. Onları yazdığım defteri kapattım gitti. Çünkü çok daha önemli birşey var artık elimde: Ölümün yaşamı nasıl gerçek ve anlamlı kıldığını öğrendim ve hala yaşadığıma göre asıl ihtiyacım olan şey yaşamla ilgili sorularımın cevapları. Onları arıyorum artık.
Yaşama dair tek ayrılık biçiminin ise ölüm aracılığıyla gelen ayrılık olmadığını öğrendim. Sevdiğin ve yolunun başka bir biçimde ayrıldığı insanlar da oluyor mutlaka yaşamın akışı dahilinde. Bazen, ikinizden biri ölmediği halde, hayatın boyunca bir daha asla göremeyecek olduğun bir insanı düşünmek de en az sevdiğin birinin ölümü kadar acıtıyor canını. “En azından yaşıyor, ya ölseydi?” diye düşünemiyorsun. Bu acının yanında “öldü o...” diyebilmek bile daha rahatlatıcı olabilir gibi geliyor insana. Elbette kimsenin durup dururken ölmesini istediğim falan yok. Bir acıyı tarif etmeye çalışıyorum sadece. Yaşanmış kocaman yılları, anıları kutulara sığdırmak zorunda kalıyorsun. Üzerine gözyaşınla, kanınla yazıyorsun o kutunun hayatının kapanan hangi dönemine ait olduğunu.
“Ruhu olan kutuların yanında, artık yaşamayan bedenlerin kutulanmış olması bir önem taşımıyor” diye düşünüyorsun... Ve hatta çoğu zaman kendine “Yaşam mı? Ölüm mü?” diye sorup yaşamını bir seçenek haline getiriyorsun...
Sizi bilmem ama ben şayet inanıyor olsaydım, bana vadedilen cennet; çocukluğumun geçtiği o evde, o kocaman yemek masasının etrafında, bir yaz akşamı, sevdiğim herkesle birlikte; kahkahalarımız dallara vurup yankılanırken, masayı sallayıp herkesin çorbasını döken o muzip çocuk olmak şeklinde, kutulanmadan sunulmalıydı önüme. İşte o zaman belki ölüm ya da yaşam şu anda birer seçenek olmaktan çıkardı benim için...
Sabah ezanını heryerden duyardınız orada, bir de akşamüstleri okullarından çıkan çocukların şamatalarını. Herkesi tanırdınız, bilirdiniz. Kim-kiminle evlenmiş, kim-kimden ayrılmış, kimin evinde o akşam ne pişecek bilmek isterseniz; hepsini bilirdiniz. Nasıl ki dünya globaldir diyorlar bugün, sınırlar kalktı; orası kendi sınırları dahilinde hep öyleydi; mesafeler, mesafelerle varılan duvarlar, duvarlarla örülmüş haneler, haneler içinde başka başka hayatlar olsa da herkes yakındı, herkesi bilirdiniz isterseniz, yeter ki isteyiniz.
Meyveler, sebzeler her daim taze, ağaçlar daha bir yeşildi. Suyu “su”, havası “hava”, toprağı “toprak”, insanı “insan” dı. Fakat ben bunları da anlatmayacağım.
Sokakta yürürken sık sık karşılaşacağınız bir manzara vardı oralarda bir de. Memleketin başı ve sonu arasındaki mesafe de kendisi gibi “küçük” olduğundan, insanlar cenazelerini omuzlarında taşıyarak götürürlerdi ebedi istirahathanesine. Ve bu size gözardı ettiğiniz ve hatta unuttuğunuz bir gerçeği hatırlatırdı her defasında: Ölümü. Ve oranın insanları günde en az birkaç defa bilirlerdi birgün öleceklerini. Fakat henüz ölümü anlamlandıramadığınız bir yaştaysanız korkardınız, kafanız karışırdı bu manzara karşısında. Yanınızda bir büyüğünüz olurdu, sıkı sıkı tutardınız elini. Onun eline kaçar, sığınırdınız. Çünkü o kaçtığınız şeyin aslında yaşamdaki “en gerçek” şey olduğunu öğrenmeniz için önünüzde çok uzun yıllar vardı daha.
Böyle bir manzarayla ilk defa karşılaştığımda 6 yaşındaydım. Dışarıda oyun oynamak için ilk defa o yaz izin verilmişti bana. Evimizin karşısındaki sokakta arkadaşlarımla oyun oynuyordum. Oyuna o kadar kaptırmıştım ki, arkadan gelmekte olan kalabalığı farketmemiştim ve birden o kalabalığın içinde buldum kendimi. Kenara, kaldırıma kaçmak istedim ama bir boşluk bulup delemedim kalabalığı. Ben yerimde duruyordum, etrafımdan insanlar geçiyordu. Birden üzerimde bir karartı hissettim. Kafamı kaldırıp yukarıya baktığımda, üzerimde uzun bir kutunun altı olduğu belli olan bir tahta parçası vardı, etrafındaysa onu omuzlamış adamlar. Bağıra bağıra ağlamaya başladığımda kalabalıktan biri beni farketmiş olacak ki kolumdan tutup insanların arasından çıkardı ve yol kenarına götürdü. Koşarak eve gittiğimi ve çok korktuğumu hatırlıyorum. Annem de, bana ne olduğunu anlayana kadar çok endişelenmişti. Sonra izah etmeye çalıştı durumu. Ölen köpeğimizden bahsetti. Oysa ben o ana kadar insanların hayatlarının da hayvanlar gibi bir gün sonlanacağını düşünmemiştim bile. Bir sürü soru sormuştum:
-Sen de ölücek misin?
-Ya babam?
-Babaannem? Dedem?
-Hanginiz önce ölücek, en yaşlınız mı?
-Ölünce nereye gidiceksiniz?
-Ben sizi bi daha görmiycek miyim?
Daha çok ağladım aldığım cevaplar karşısında. Sabırla anlattı annem: Bunun korkulacak birşey olmadığını, herkesin eninde sonunda birgün öleceğini, ölümün kaçınılmaz olduğunu ama iyi insanlar olarak yaşarsak hepimizin birgün cennet denen yerde tekrar buluşacağımızı anlattı; dün gibi hatırlıyorum. Bu cennet fikri su serpmemişti yüreğime. Çünkü ya ben iyi olduğum halde onlardan bir tanesi kötü olursaydı? Onu bir daha hiç göremeyecek miydim? Çok üzüldüm. Ben ölümü ilk defa o gün öğrendim. O günden sonra defalarca o günü düşündüm. O günden sonra bütün sevdiklerime “ya yarın onu göremezsem” düşüncesiyle yaklaştım. Sevdiklerine “seni seviyorum” diyemeyen insanlardan olmadım hiç. Yanımdayken hep gözlerinin içine baktım, onlar için yapabileceğim herşeyi yapmaya çalıştım. Özlediğimde söyledim, dokunmak istediğimde dokundum, sarıldım, öptüm, seviştim.
10 yaşındayken büyükannemi kaybettiğimdeyse ilk defa tanıdığım birinin ölümüne şahit oldum. Çocuktum henüz. Aklıma gelince çok üzülüyor ama arada yakınlarıyla cenaze evine gelen diğer çocuklarla oyuna dalıyor, üzülme işini büyüklere bırakıyordum. Aradan birkaç gün geçip de kendimle başbaşa kaldığımda anlayabildim benim tatlı büyükannemin yokluğunu. Gittiğini ve bir daha geri gelmeyeceğini. Keşke onu daha çok sevebilseydim, onunla daha çok ilgilenebilseydim, yatağına o kanadı koparılmış sinekleri koymasaydım, kolonyasından gizli gizli sürünmeseydim diye çok düşündüm. Hala düşünürüm...
Eşyaları toplandı. Tıpkı büyükannemi bir kutuya koydukları gibi onları da kutulara koydular ve hepsi gitti.
İnsanlar öldüğünde kendileri kutulanıyor.
İnsanlar ölünce eşyaları da kendileri gibi; kutulanıyor.
Kutuda insanlar,
kutuda eşyalar...
Hepsi bir.
Toprağın altında bir kutu. Tıpkı değerli bir eşyayı kimse bulamasın diye bir kutuya koyup, gizlemek için evin bahçesine gömer gibi...
Toprağın içinde yapayalnızdı. Ya gece olunca? Ya böcekler? Kutu korur muydu onu? Annem “hissetmez” dedi. Ruhu bedeninin içinde değilmiş artık. Peki ama nerede? “Nerede görmek istersem orada" ymış bundan böyle büyükannem. Yanımda istiyorum! Hani?
Ailenin en yaşlısı büyükannemdi. Ne yani sırada dedem mi vardı? Onu mu kaybedecektim? Sonra babaannem miydi? Hayır! Çok korkuyordum düşündükçe...
Öyle olmadı. Birkaç sene sonra amcam gitti. Ama bu işte bir yanlışlık olmalıydı... 33 yaşındaydı o. Gençti daha. Sıraya ne olmuştu? Ben ölümün insanları sırayla alıp götüren birşey olmadığını o gün öğrendim. O günden sonra kaybetme korkusu zincirime herkesi ekledim.
Birkaç ay geçti aradan ve dedem... İlk bayramlığım, kırmızı çizmelerim, ilk bisikletim... Hepsini kutuladılar, götürdüler, gömdüler... Ağızlığı(öyle derdi eskiler), çakmağı, uğurlu kuru eriği, bastonu bir köşede kaldılar öyle; boyunları bükük. Babaannem de “hayat arkadaşı” nı kaybetti. O günden sonra hiç yapmadı o çok sevdiğimiz peynirini. Kurabiyeleri bile eskisi gibi kokmadı. O günlerde farkettim ki;
Çocukluğumun geçtiği evde kokular, lezzetler eksiliyordu.
Çocukluğum geçtiği evden ayak sesleri, kahkahalar, insanlar eksiliyordu.
Çocukluğumun şahitleri eksiliyordu.
Çocukluğum eksiliyordu.
Öğrendim ki hayat böyle birşey; sevdiğimiz insanları tek tek kaybediyor ve bunu engellemek için hiçbirşey yapamıyoruz.
-Anne!
-Kızım???
-Ben ölürsem beni sakın kutuya koymayın tamam mı?!!
Bağıra bağıra ağlayarak annemin yanına koşarken bunları söylemiştim. Ağlayarak kucağında uyuyakalmıştım sonra...
Ölüm hep düşündürüyor insanı. “Bir insan var gözlerinin önünde, capcanlı, dipdiri. Sonra akşam oluyor, yatıp uyuyorsun. Sabah uyandığında bir bakıyorsun o artık yok. Dün ne kadar yaşamsa o, bugün o kadar ölüm. Bir beden var karşında yatan ama o artık o insan değil. Yani tanımasan “o” dersin ama değil işte... Bir anlamdan diğerine geçiyor madde. Peki nereye gidiyor bu kadar insan?” O zamanlar böyleydi ölüm benim için; sürekli sorular barındırıyordu, cevaplarıysa sadece bir daha asla göremeyeceğim insanlarda saklıydı. Ölüm kocaman bir soruydu o zamanlar. İşte ben de bu soruya cevap ararken anlamlandırdım ölümü hepimiz gibi. Tanıdıklarımın ya da tanımadıklarımın ölümlerine yas tutarken.
Yıllar geçtikçe insanın yaşama bakışı nasıl şekilleniyor ve değişiyorsa, ölüme bakışı da aynen öyle değişiyormuş oysa. Bir dönem yok oldukları düşüncesine karşı savunma mekanizması olarak bin türlü teori geliştirdim. Mistik şeyler, mantık dışı şeyler. Onlara inanmak istedim. Çünkü sen hayattayken, hala yaşıyorken, sevdiğin birinin ölmesi çok acıtıyor canını. Fakat artık biliyorum ki ölmek demek, yok olmak demek değil.
Şu anda onlara ne olmuş olursa olsun, nasıl ki bir zamanlar hayatlarımızın birer parçasıydılarsa, şimdi de öyleler. Onlar bizde yaşıyorlar. Ben ne zaman bisiklet kullansam, bana ilk bisikletimi alan dedemi hatırlıyorum. Sesini duyuyorum. Bana onu verirken yüzündeki o mutluluk dolu ifadeyi tekrar görüyorum. Büyükannem ise koltuğuna oturmuş, önemli birşey düşünüyor; eli çenesinin altında işaret parmağı dudaklarına dik sağa-sola hafifçe sallanarak. Amcam karşısındaki koltukta, ertesi gün çıkacağı av için fişeklerini dolduruyor. Onu izliyor, bir taraftan da kutudaki saçmalarla oynuyorum. Her ne zaman yüzleri gözümün önüne gelse yitirdiğim insanların, onlara gülümsüyorum. Hep en güzel şeyleri hatırlıyorum. Ve uzun zamandır korkmuyorum ölümden. Ölümün acıtabilecek tek yanının yitirdiğin kişiye dair eksikliklerin, ona karşı hataların ve duyduğun pişmanlıklar olduğunu biliyorum çünkü. Bunu farkettiğinde pişmanlık duymanı gerektirecek şeyler yapmamaya gayret ediyorsun sevdiklerin hayattayken. Hep keşkeler oluyor yitirilen insanların ardından fakat aslolan o "keşke" lerde mantık bulamadığınızda "öyle olması gerekiyordu" diyebilmek oluyor.
Elbette hala ölümden sonrasını bilmiyorum. Hala eskiden onunla ilgili sorduğum bir sürü soru cevapsız. Onları yazdığım defteri kapattım gitti. Çünkü çok daha önemli birşey var artık elimde: Ölümün yaşamı nasıl gerçek ve anlamlı kıldığını öğrendim ve hala yaşadığıma göre asıl ihtiyacım olan şey yaşamla ilgili sorularımın cevapları. Onları arıyorum artık.
Yaşama dair tek ayrılık biçiminin ise ölüm aracılığıyla gelen ayrılık olmadığını öğrendim. Sevdiğin ve yolunun başka bir biçimde ayrıldığı insanlar da oluyor mutlaka yaşamın akışı dahilinde. Bazen, ikinizden biri ölmediği halde, hayatın boyunca bir daha asla göremeyecek olduğun bir insanı düşünmek de en az sevdiğin birinin ölümü kadar acıtıyor canını. “En azından yaşıyor, ya ölseydi?” diye düşünemiyorsun. Bu acının yanında “öldü o...” diyebilmek bile daha rahatlatıcı olabilir gibi geliyor insana. Elbette kimsenin durup dururken ölmesini istediğim falan yok. Bir acıyı tarif etmeye çalışıyorum sadece. Yaşanmış kocaman yılları, anıları kutulara sığdırmak zorunda kalıyorsun. Üzerine gözyaşınla, kanınla yazıyorsun o kutunun hayatının kapanan hangi dönemine ait olduğunu.
“Ruhu olan kutuların yanında, artık yaşamayan bedenlerin kutulanmış olması bir önem taşımıyor” diye düşünüyorsun... Ve hatta çoğu zaman kendine “Yaşam mı? Ölüm mü?” diye sorup yaşamını bir seçenek haline getiriyorsun...
Sizi bilmem ama ben şayet inanıyor olsaydım, bana vadedilen cennet; çocukluğumun geçtiği o evde, o kocaman yemek masasının etrafında, bir yaz akşamı, sevdiğim herkesle birlikte; kahkahalarımız dallara vurup yankılanırken, masayı sallayıp herkesin çorbasını döken o muzip çocuk olmak şeklinde, kutulanmadan sunulmalıydı önüme. İşte o zaman belki ölüm ya da yaşam şu anda birer seçenek olmaktan çıkardı benim için...
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)