Küçük Cehennem

Olmasından en çok korktuğum şeydi başkalarının cehennem tasvirlerini dinlerken dudağımın sağ kenarına alaycı bir gülümsemenin yerleşmesi. Çünkü ben en başından beri bunun aslında ne anlama geldiğini biliyordum. Kendi cehennemini savurganca etrafa yayan adam da biliyordu.

O çekinmedi, o çekinmediyse ben hiç çekinmedim. Öyle yerleşti o gülümseme de işte oraya; dudağımın sağ kenarına. Sonra o adam dedi ki bana:
 -“Bundan böyle sen yalnız uyursan geceleri, dudağının diğer yanına da koyacağım o gülümsemenin aynısından. “
- “Anlaştık” dedim “Yalnız sol kaşımı da kaldırrsan aynı zamanda.”

Şimdi ne zaman birinin cehennem tasvirini dinlesem, simetriyi görünce sanıyor ki ben ona anlayış ve şefkatle gülümsüyorum.


Kimsenin de aklına cehenneminin küçümseneceği gelmez mi?