Tanıştım dediğim;
yanyana bir bankta oturup,
susarak denizi izledik uzun süre.
Galiptik,
yorgunduk,
yalnızdık.
Güneş batmak üzereydi.
Çocukların çığlıklarına karışıyordu uğultusu akşamüstü rüzgarının.
Biz birşey duymuyorduk aslında ya;
sadece o anda ikimiz de
öyle olsun istemiştik.
Birimizin ayağa kalkıp
diğerini ardında bırakması an meselesiydi.
Geride kalan olmayayım diye,
sözleri anlamsızlaştıran bir aceleyle
ona dönüp dedim ki:
"Hiçbirşeyden korkmuyorum içimdeki anarşisti beslediğim sürece."
Alberto gülümsedi,
"Doyduğunu anlamak için, önce açlığı bilmek gerekir" diye bağırdı çocuklar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder