İki çocuk var aklımda. Geniş, upuzun bir yol olan dünyanın kenarında oturuyorum onlarla. Önümüzden insanlar, evler, arzular, düşler, mevsimler, arabalar geçiyor. Akşam çöküyor sonra, dünya ışıklarını yakıyor. Duyuyorum sesini, kokusunu. İşte çocukluğumdan kopmuş bir ilkyaz daha beni sınamak için geliyor. İçim hafifliyor. Bulunduğum bu yerden başka özlediğim ve gideceğim hiçbir yer yok, artık biliyorum. Bundan emin olunca içimdeki hırs yatışıyor, serinlik başlıyor. Yanımdaki bu iki küçük çocuğa sarılıyorum. Garip bir umut ve derin bir sevgi filizleniyor içimde.
Birgün onların kendi aralarında ne konuştuklarını anlayabileceğime inanıyorum. Birgün dönüp bana bakacaklarını, benimle konuşacaklarını hissediyorum. Bekleyebilirim, yıllarca bekleyebilirim onları...
Kaybolmaktan iyidir bu bekleyiş...
Kaybolmaktan iyidir...
İyidir...
İyidir...
16.06.1998
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder