Şiddetli depremlerle sarsılmış durmuş içimin duvarları. Şimdi o duvarlardan birinin gölgesinde oturmuş hasar tespiti yaparken, özlediğim o sarsıntı anlarının artık ne kadar da uzak olduğunu farkediyorum... Unutulmaya yüz tutmuş yüzler aklımdayken, eğim ölçüyorum...
Eskiden hatırlamamak için didinip dururken, hırpalarken kendimi, şimdi nasıl zorluyorum bilemezsin unutmamak için...
Yine geldi geçen gün. Sabaha birkaç saat kalmış, hava aydınlanacak neredeyse... Salondayım... Kapı açıldı, yarı çıplaktı... Alt dudağını bükmüştü, "özledim" dedi... Elimden tutup yatağa götürdü beni. Sarılıp uyuduk... "Uyandığımda gitmiş olmalısın" dedim, uyandım, yoktu...
Ah hiç olmasaydı keşke...
23.02.09
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder